Rozdział 4

* Parę dni później *

Dzisiaj może dotrzemy do Rivendell. Schodzimy z Gór Mglistych i dążymy na zachód. Jest trochę cieplej niż na szczytach. Zauważyłam, że odkąd zaśpiewałam "The Last Goodbye" w jaskini, Legolas częściej na mnie patrzy. Kiedy tylko na niego spoglądałam, on właśnie mnie obserwuje. Oczywiście błyskawicznie odwraca wzrok, udając, że właśnie rozglądał się wokół. To zabawne, choć, muszę przyznać, czuję się trochę nieswojo. Niewiele z nim rozmawiam, raczej wymieniamy te dziwne uśmiechy (on zaczyna, ja tylko odwzajmniam z rozbawienia jego głupkowatym zachowaniem!!!)
Opuszczenie gór zdecydowanie poprawiło nam nastroje. Legolas idzie przodem, a ja i Haldir rozmawiamy o tym i owym. Pod koniec dnia zmęczeni wędrówką przybywamy do Rivendell. Teraz moje oczy są stale wytrzeszczone, muszę wyglądać tragicznie: obchodzę miasto, przyglądam się wszystkiemu. Gdy zauważam Aragorna i Boromira, czuję się, jakby moje serce fikało koziołki. Elrond i Arwena (na których widok ponownie mnie zamurowało) witają nas w swoim mieście z dostojną elficką gracją. Gdy nocą spacerowałam po korytarzach tego cudownego królestwa, spotykam w końcu mojego druha Legolasa. On też zwiedzał.
- Witam, pani. Czyż to nie jest bân? To wszystko, Rivendell? - zachwyca się mój przyjaciel.
- Jest wspaniałe. - wzdycham i obracam się, by spojrzeć na obrazy. - Jutro Narada... Martwię się, co jeśli Drużyna Pierścienia będzie inna? - mówię na głos swoje myśli, a w głowie kopię się w dupę. Cholera, czemu ja to powiedziałam?! Elf patrzy na mnie podejrzliwie.
- Inna? Inna od czego? - pyta patrząc mi w oczy. Nie chcę kłamać mu w twarz, ale nie powiem przecież prawdy. Nie wiadomo, do czego bym doprowadziła.
- Miałam na myśli... - zaczynam niepewnie - że eeem... na przykład zostaną wybrane niewłaściwe osoby. - spuszczam wzrok. Chyba się wyratowałam? Obawiam się, że zauważy moje zakłopotanie. Podchodzi do mnie.
- Wszystko będzie właściwe, jeśli będzie tam pani. - szepcze. Podnoszę głowę i widzę jego jasne oczy. Co on powiedział?! Nie jestem aż tak głupia, żeby nie pomyśleć o tym, że takie słowa mogą coś znaczyć. O nie! Nie, nie nie! Legolas nie może tego zrobić! Nie wolno mu się absolutnie zakochać! Nie pozwolę, żeby przeze mnie historia Tolkiena się zmieniła. Szukam słów, żeby mu to jakoś wytłumaczyć, ale w głowie mam pustkę. Staram się wymyślić cokolwiek na szybko, ale elf przerywa moje rozmyślania.
- Chyba już pójdę spać. Lepiej, żebym był jutro wypoczęty. Pani też powinna. Dobranoc. - mówi i odwraca się.
- Legolasie... Dziękuję. Bez ciebie nigdy nie przeszlibyśmy Gór Mglistych.
- Proszę, hiril vuin*. - widzę jego uśmiech. Potem odchodzi. Ja także idę do pokoju. On jest bardzo uroczu, nie ukrywam. Ale ponieważ historia Tolkiena jest dla mnie jak święta, zrobię, co tylko mogę, żeby nie zmieniać sensu i przebiegu wydarzeń.

 * * *

Poranne słońce wyrywa mnie ze snu bardzo wcześnie. Przez nocne spacery spałam krótko, ale o dziwo czuję się bardzo wypoczęta. Jak co rano, pierwsze co robię: porządkuję myśli. Tak, nadal jestem w Śródziemiu. Tak, jestem najszczęśliwszą osobą na świecie. Chwila, co wczoraj było? Ach tak, wczoraj przyszliśmy do Rivendell. Uśmiecham się szeroko. Co potem? Legolas powiedział mi coś dziwnego. Hmmm... Nie mam ochoty teraz o tym myśleć. Dziś zamierzam tylko cieszyć się pięknym miejscem, w jakim się znalazłam.

Zaraz, zaraz... CZY MÓJ MÓZG JUŻ ZUPEŁNIE NIE PRACUJE?! Nie poprzechadzasz się, droga Nirnaeth.

DZISIAJ JEST NARADA. Ale ja jestem głupia, jak mogłam zapomnieć?! Whatever... Boże! Oddycham głęboko parę razy. Co teraz ze mną będzie? Z tego, co wiem nikogo z Lorien nie ma w Drużynie...

Jem śniadanie przy długim stole na wielkiej sali razem z innymi istotami Śródziemia zwołanymi i wtajemniczonymi. Gdzieś pomiędzy innymi miga mi przed oczami Frodo. Postanawiam jednak nie przyglądać się mu zanadto w tej chwili i skupiam się na smaku świetnej potrawy, którą dostałam. Siedzę między Haldirem, a jakimś innym elfem. Trochę z nimi gawędzę. Na przeciwko mnie po skosie siedzi Legolas. Przez całe śniadanie jako tako utrzymywałam z nim kontakt wzrokowy. Niedaleko siedzą ludzie Boromira i on sam, dalej obżerają się krasnoludy, a wśród nich Gimli. Na końcu stołu dostrzegam Gandalfa i Froda.

Po pysznym posiłku Elrond zabiera nas do sali, w której ma się odbyć Narada. Siadamy w kole, a Frodo kładzie Pierścień na środku. Elrond opowiada jego znaną mi już bardzo dokładnie historię. W końcu mówi, że Pierścień trzeba zniszczyć. Gimli wstaje i rozwala na nim swój topór. Następnie zaczyna się kłótnia Legolasa z Boromirem, a potem z krasnoludami. Wszystkie elfy wstają i spierają się z tamtymi, ale ja siedzę. W myślach chcę powiedzieć: "Usiądź, Legolasie, przestań się z nimi kłócić. Naprawdę, to nie ma sensu." Gdy tylko o tym myślę, Legolas odwraca się od Gimliego i patrzy na mnie. Ma oczy szeroko otwarte, jakby ze zdziwienia. O co mu chodzi? Po chwili skina głową i ucisza innych. Usłyszał w głowie mój głos! Czyli to potrafię, jak moja matka! Łał... Frodo wstaje.

- Ja to zrobię! Zaniosę Pierścień do Mordoru.

Zaczyna się! Jedna z moich najukochańszych scen. Dołącza do niego Gandalf. Potem kolej na Aragorna. Mówi swoją kwestię i w końcu słyszę:

- Masz mój miecz.

- I mój łuk.

- I mój topór!

Potem Boromir dołącza. Przybiega Samwise, upierając się, że też pójdzie. Pojawiają się też Merry i Pippin. Patrzę na tę scenę jak zaczarowana. Słyszę Elronda:

- Tworzycie Drużynę Pierścienia...

- Chwileczkę! Myślę, że jeszcze jedna osoba powinna do nas dołączyć... - przerywa mu Legolas i patrzy na mnie. Nagle wszystkie oczy zwracają się w moją stronę.

- Nie sądzę, żeby kobieta się przydała. - mówi Boromir. - Lepiej niech zostanie tu, to zbyt niebezpieczna wyprawa.

- Boromirze, jest to niebezpieczna wyprawa tak samo dla mnie, jak dla ciebie. Dołącznie do Drużyny będzie dla mnie ogromnym zaszczytem. Doskonale rozumiem niebezpieczeństwo, o którym mówisz. I choć moja matka, ani żadna konieta spośród elfów z Lorien, nie walczy, ja tak i to dobrze. Oczywiście dołączę, jeśli mój pan Elrond pozwoli. - odpowiadam mu, po czym kłaniam się Elrondowi.

- Nirnaeth, córko Galadrieli. Jesteś niezwykle szlachetną panią. Szanuję twoje decyzje. Dołącz. - zabiera głos Elrond. Ustawiam się obok Legolasa. - Dziesięć piechurów tworzy tę Drużynę Pierścienia.

* * *

* bân -> (Sin.) piękne

** hiril vuin -> (Sin.) moja pani

Wreszczie jest! Matko, przepraszam, że nie było rozdziału! No, ale teraz już zaczynamy wyprawę... Możecie próbować zgadywać następne wydarzenia w komentarzach! ;) Uprzedzam, że UWIELBIAM opisywać emocje, które wynikają z wyrazu twarzy, więc tego trochę będzie :) Proszę piszcie w komentarzach, czego chcecie więcej - opisów krajobrazów, wyglądu, dialogów, itp. ! Czekam na wasze propozycje :* Dodatkowo pamiętajcie, że WSZYSTKO, CO PISZECIE JEST DLA MNIE MOTYWACJĄ!!! <3 więc zostawcie po sobie ślad :*
OGROMNIE DZIĘKUJĘ ZA 1000 WYŚWIETLEŃ!!! KOCHAM WAS! Jesteście najlepsi, naprawdę! :* <3

7 KOMENTARZY = NASTĘPNY ROZDZIAŁ

Dacie radę! <3

~ Rosseth

 Ps. tak w ogóle to mam bekę z tego gifa, jeśli kogoś to interesuje :D